7. Złośliwie

Upadek z wysokiego klifu byłby bardziej rozkoszny, niźli gorzka wiadomość od mego zacnego doktora. Strata kciuka okazała się przyjemniejsza. Dźgnięcie ołówkiem w oko zachwyciłoby  szalenie. Lecz nie to. Nie ciąża.
To ogromna odpowiedzialność, na którą mnie nie stać. Lubię ryzyko, dynamiczny rozwój wydarzeń, ale nieco inny, niż ten towarzyszący obecności malucha. Walki wręcz, uzasadnione morderstwa, pojedynki z ludźmi, którzy chełpią się swymi kiepskimi umiejętnościami...
Nigdy nie miałam wątpliwości - to nie jest stan, na jaki czekałabym w, niemal orgiastycznym, uniesieniu. Nie należę do, jakże szanowanej grupy, ludzi, którzy świadomie decydują się na dziecko. Od zawsze byłam odpowiedzialna tylko i wyłącznie za siebie. Za nikogo innego.
Podobne nastawienie panuje wśród członków bractwa.
Jedna peleryna, jedna dusza, jedno ciało. Żaden brzdąc nigdy nie zagościł w murach Yao.
Odrzwia komnaty zatrzaskują się z głuchym łoskotem. Pozostaje w niej  tylko ja, mój mistrz i Zhu, który wkradł się do środka nie wiadomo kiedy.
Syn przywódcy  łapie mnie za szyję. Zaciska dłoń. Pąsowieje na twarzy. Poruszam ustami, chcąc pochwycić choć najmniejszy hauścik drogocennego powietrza.
 — Jak mogłaś do tego dopuścić!? — unosi się Chińczyk. — Chciałaś nas ośmieszyć?
 Ciska mną w ścianę. Uderzam plecami w gładką, chłodną powierzchnię. Chwilowo ciemnieje mi przed oczami.
Osuwam się na ziemię. Gorączkowo rozcieram gardło.
 — Nowy podopieczny Edgara mnie zbezcześcił. Zasiał ziarno, a ono teraz we mnie kiełkuje! - odparowuję.
Nie wstaję z podłogi. Patrzę na nieskazitelnie czystą posadzkę, która wrogo połyskuje w tym świetle.
Targają mną sprzeczne emocje. Pragnę z chlubną nawiązką odpłacić Zhu za zniewagę. Wypruć mu wciąż pulsujące organy i napawać się ich ostatnimi, niemrawymi już, podrygami. Z drugiej jednak strony czuję, że nie powinnam aż nadto korzystać z boskiej cierpliwości Yao. Zapewne i mistrz ma swe granice, których w żadnym razie przekraczać nie powinnam.
 — Nie możemy cię wyrzucić. Nie po tym, jak złożyłaś świętą przysięgę — odzywa się młody mężczyzna. — Wiedz jednak — kontynuuje — że kiedy tylko się urodzi, zabiję je. Na twoich oczach.
 Dawno temu stwierdziłam, iż pozbawiona jestem jakichkolwiek matczynych instynktów. Jednak na słowa Zhu, przechodzi mnie dreszcz. Zabijanie dzieci to zajęcie dla kompletnych kleptomanów. Szczerze powiedziawszy, takowa postawa napawa mnie bezgranicznym obrzydzeniem. Najchętniej zadałabym ból wszelkim istotom popełniającym takie zatrważające zbrodnie.
Przenoszę wzrok na Krzewiciela. W duszy gorąco proszę, by przeciwstawił się swemu pierworodnemu. On jednak powoli kiwa głową, mówiąc:
 — Tak też postąpimy. A teraz wybierz kilku ludzi i każ im sprowadzić twego akolitę. Zastanów się jednak, kogo przyjmiesz pod swe skrzydła. Pamiętaj, że do ciebie należy obowiązek wyszkolenia go. Owocnych decyzji.
 Staruszek obdarza mnie zamyślonym spojrzeniem i wychodzi, jak gdyby nigdy nic. Zostaję sam na sam z barbarzyńsko nastawionym kmiotem. Od samego początku moja obecność  Zhu do gustu nie przypadła. Nie dziwota, że chce się na mnie odegrać. I to w tak brutalny sposób.
 — Jesteś bezlitosny — cedzę przez zaciśnięte zęby.
 — Dziękuję — odpowiada, wykrzywiając wargi w nienawistnym grymasie. — W twoich ustach brzmi to, niczym najsłodszy komplement.
 Podnoszę się z ziemi, ignorując błyskotliwą odpowiedź. Nie potrafię zdzierżyć widoku nawet jego nędznego cienia. Kieruję się do drzwi. W progu obracam się przez ramię i mówię dosadnie:
 — Tylko je tkniesz, a twoje zwłoki urozmaicą wnętrze świątyni Nocnego Księcia. Nikt mnie nie powstrzyma przed poćwiartowaniem twego chucherkowatego ciała. Z resztą, to żadne wyzwanie.
 Próbuję ochłonąć. Biorę kilka uspakajających oddechów. Umysł na nowo lśni dawną jasnością.
Udaję się do jadalni wojowników. W zasadzie, pomieszczenie nie budzi większego zachwytu. Brązowe ściany wręcz zniechęcają do spożywania posiłków. Długi stół ledwie zipie. Lada chwilę gruchnąć może o ziemię z narowistym impetem. Wysłużone krzesła także wołają o pomstę do nieba.
Rozglądam się. Lecz nie szukam zbyt długo. Blond włosy szalenie błyszczą wśród ogólnej szarości tegoż miejsca. Podchodzę sprężystym krokiem do kobiety.
 — Eire — rzucam krótko w jej stronę. — Masz kogoś do mnie sprowadzić. Nazywa się Gabriel Godlevsky.
 — Kto to? — pyta zaskoczona, zapominając o dodaniu nutki pogardy.
 — Syn Edgara, mego dawnego mentora. Odnalezienie chłopca nie powinno sprawić ci większych trudności. Masz dwa dni. W innym razie pomyślę, że nie potrafisz wywiązywać się z powierzonych  zadań.
 Zirytowana, podnosi głos.
 — Dlaczego właśnie ja?  Tępy młodzieniec zostać ma twoim akolitą? Nigdzie się nie wybieram.
 — Ależ owszem, wybierasz. Przysięgałaś wierność. Ja jestem teraz dowódcą i wydałam ci rozkaz. Natychmiast ruszaj w drogę.
Krzepiąca satysfakcja rozlewa się po mej duszy. Wiedziałam, że nie ma wyjścia. Jeśli mi odmówi, w najlepszym wypadku spędzi w lochach sto zachodów słońca. A jak powszechnie wiadomo, wojownicy umierają przez bezczynność.
Widzę, jak nadyma usta. Jak na język skapują jej cierniste słowa, szelmowskie obelgi. Dostrzegam także, iż zbiera się w sobie, powściągając temperament. Grzeczna dziewczynka.
— Pędzę, jaśnie pani — kłania się, tchnąc żarliwym sarkazmem.
To akurat potrafię jej wybaczyć. Czyż nie cechuję się gołębim sercem?
— No i arrivederci  — odpowiadam zwięźle.
Inni wojownicy starali się nie przyglądać naszej rozmowie. Szeptali między sobą, udając niezainteresowanych. Do wszystkich jednak niewątpliwie dotarło, że chociaż los niekiedy mi nie sprzyja, jestem szczwanym liskiem. A takie istotki jak ja, zawsze przegryzą klatkę uniedogodnień i spektakularnie wykorzystają swoje czarowne kły.

Serdecznie zapraszam na mojego kolejnego bloga, na którym to próbuję swoich sił z opowiadaniami typu Drabble - Pochwycone historie.