8. Dotkliwie

Niewielkie kropelki śmiało spadają z nieba. Bębnią o, potłuczone przez życie, parapety. Skryci pod zwilżonymi parasolami przechodnie, spieszą do domów pełnych radości. Kroczę w strugach deszczu. A przy mnie on. Niesamowita postać. Twarz pokryta pajęczynką świeżych blizn,  spod której bystro zerkają seledynowe oczy.  Mocno zarysowana szczęka, silne ramiona oraz idealne dłonie. Ciepłe, pełne troski, zawsze chętne do pomocy.
Wchodzimy po schodach. Wysłużone drewno mruczy upiorną melodię, zwiastując koniec pewnego rozdziału. Maleństwo przypomina o sobie, kopiąc mnie w pęcherz. Uśmiecham się niewinnie, zapewniając mego towarzysza, że wszystko  jest w jak najlepszym porządku. Choć właściwie dostrzegłam dziś u siebie wydzielinę, przywodzącą na myśl czop śluzowy - nie mówię mu. Aktualnie mam ważniejszą sprawę na głowie.
Zatrzymuję się. To w tym mieszkaniu dziewięć miesięcy temu byłam przetrzymywana i właśnie w nim poczęta została Nastka.
Gabriel bez wahania ciągnie za klamkę. Niewiarygodne! Drzwi niemal natychmiast ustępują. W salonie siedzi Samuel. Pochyla się nad stertą papierów. Ściąga okulary i przeciera dłonią zmęczone powieki. Unosi wzrok i spotyka się z moim gniewnym spojrzeniem. Przez krótką chwilę zastyga w bezruchu, kompletnie nie radząc sobie z niespodziewaną wizytą.
— Marietta — duka po chwili — co za niespodzianka.
Czuję, jak ciało Gabriela napręża się w niemym oczekiwaniu. W ostatnim czasie stał mi się naprawdę bliski. Nigdy wcześniej nie nawiązałam z nikim takiego kontaktu. Był miły z własnego wyboru, nie z przymusu. Starał się wykonywać polecenia. Tylko początkowo buntował się, gdy opowiedziałam mu o prawdziwym obliczu jego ojca. Wystarczyła jednak jedna wyprawa do magazynu kilimów, by uwierzył.
— Żywię cichą nadzieję, że się nie poczuwasz? — pytam, gładząc się po sterczącym brzuchu.
Do tej pory sądziłam, iż widziałam każdy ocień zdziwienia. Natomiast reakcja speszonego Samuela przekreśliła mój dotychczasowy pogląd na tę kwestię. Pobladł, przeszedł go dreszcz, a nogi  niewątpliwie zaczęły drżeć.
— Ty się nie nadajesz na matkę.
Rozglądam się po mieszkaniu w poszukiwaniu źródła zjadliwego tonu, który przeszył pomieszczenie, niczym donośny grzmot. Edgar wychodzi w cienistego kąta. Ręce krzyżuje na piersiach, a usta wykrzywia w grymasie niezadowolenia.
— Widzę, że zwerbowałaś mego potomka. Tak, jak podejrzewałem.
Łapię Gabriela za dłoń, dodając otuchy. Pragnę ukoić jego gniew, który przeistoczył się w, tryskającą iskrami, fontannę żywego ognia. Nie udaje mi się.
— Jesteś najgorszym mataczem i kłamcą, jakiego było mi dane spotkać. Brzydzę się tobą, obmierzły sukinkocie — wyrzuca z siebie mój partner.
— Gadaj zdrów — rzuca Edgar w  jego stronę — wyrzekam się ciebie, mam nowego syna.
Ręką wskazuje na Samuela. Prycham z politowaniem.
— Doprawdy? A nauczył się odpinać dyby?
Gabriel wybucha gromkim śmiechem, który zamiera, gdy wydaje z siebie gorzki okrzyk.
Wypływam na ocean nieznanych dotąd, odczuć. Ból, jak rdza; przeżera ciało, pozostawiając rysę  na duszy. Czuję gorączkowe szeptanie mężczyzn. Mój towarzysz rozpycha naszych wrogów i unosi mnie. Delikatnie układa na kanapie i wrzeszczy na obecnych. Nie słyszę jego słów. Chciałam, by otulały, były jak ciepły koc. Tymczasem pozostawiona sama sobie, prześlizguję się pomiędzy falami skurczów. Z każdą chwilą, nasilają się. Mam nieodparte wrażenie, że nie odpływają. Wciąż wirują wokoło, a ja pojękuję i krzyczę. Biorę powolne oddechy. Marzną mi stopy. W okolicach odbytnicy odczuwam cholerny nacisk, który nie daje spokoju. Gdy Edgar mówi "przyj", wykonuję jego polecenie. Pot napływa strużkami do oczu, rozmazując widok zmartwionej twarzy Gabriela. Dziecko niezbyt się śpieszy. Uderzam dłonią w oparcie kanapy, rzucając w powietrze wianeczki przekleństw pospolitych.
I znowu prę. I znowu krzyczę. Prę. Krzyczę.
A kiedy mój krzyk miesza się z krzykiem całkiem niewinnym, płaczę. Łzy samoistnie obmywają mą twarz. Krucha istotka oznajmia, że już jest. Już czeka na gorące objęcia i tonę miłości. Kryję twarz w dłoniach.  Szczęście. Przepełnia mnie szczęście, które momentalnie ginie. Charczy, pluje śliną i obumiera pod stolikiem. Nie słyszę tego słodkiego głosiku. Jedynie trzask drewnianych odrzwi. Lustruje wzrokiem salon. Samuel okłada Gabriela pięściami, lecz mój wychowanek nie pozostaje mu dłużny. A po Edgarze i Kruszynie ani śladu.
Pod dokumentami leżącymi na stoliku dostrzegam pistolet, starego glocka. Chwytam go i wcelowuję. Na linii strzału nadal pozostaje Gabriel. Muszę zaryzykować. Przełykam wielką gulę, która urosła w mi w gardle. Pociągam za spust. Mężczyźni przestają się szamotać. Samuel zwija się u stóp mego partnera, który patrzy na mnie z niedowierzaniem.
— Nastia! - grzmię ostatkiem sił w jego stronę.
Staczam się na zakurzoną podłogę i czołgam w stronę drzwi. Lecz pokój znika. Czerń roztacza swą pelerynę, a Skoczna Sarna, pozbawiona wszelakich, ludzkich uczuć przeobraża się w Niebezpieczną Matkę, albowiem zasmakowała jedynej miłości, która nie przemija nigdy. Miłości matczynej.

 

Niestety ten rozdział jest krótszy, niż poprzednie. Różnorakie myśli brzęczą nad głową, lecz nie wszystkie zdołałam pochwycić, za co najmocniej przepraszam. Aby załagodzić ten fakt, podrzucam Wam piosenkę, która niewątpliwie pomogła mi przy opisywaniu odczuć Marie. 

Ściskam gorąco!