9. Krwawo

Symfonią przeróżnych dźwięków rozkwitł mi świat. Mienił się frapującymi nutami, a także przerażającymi wspomnieniami. 

Nastii krzykiem był naznaczony...

Ciemny wierzchołki drzew wyraźnie dominowały na tle atramentowego nieba. Drżały bajecznie, a Nocny Książę zerkał na nie z wyraźnym niezadowoleniem. Biegłam. Bose stopy raz po raz natrafiały na ostre kamienie. Wilgotna ściółka łagodziła ból chłodnymi kroplami. Brakowało mi tchu. Nie zatrzymywałam się jednak. Czułam, że po drugiej stronie ONA na mnie czeka. Słyszałam jej szloch. Niósł się  niesamowicie. Zauważyłam ją. Piękną, nastoletnią Nastkę. W brązowych oczach skrzyły się łzy. Stała na krawędzi. W dole majaczył zarys wzburzonej rzeki. Chwyciła mnie za dłoń. Złożyła na mych ustach mokry pocałunek i pociągnęła w mroczną toń....

— Niee! —  krzyczę. 

Znów widzę błyszczącą tarczę Księżyca. Tym jednak razem połyskuje ona za nieumytym oknem. Nieco zdezorientowana lustruję wzrokiem pomieszczenie, w którym się znajduję. Wciąż mieszkanie Edgara. Przecieram wierzchem dłoni, mokre od potu, czoło. Nadal leżę na wysłużonej kanapie. Dookoła pstrzą się plamy krwi, wody i innych, bliżej niezidentyfikowanych substancji. W skórzanym fotelu kuli się Samuel. Beżowy sweter, który przykrywa jego klatkę piersiową naznaczony jest płomienną czerwienią. Słyszę jego ciężki oddech. 

Dopiero zaczyna docierać do mnie mój własny ból. Dolna część brzucha jest jednak niczym, w porównaniu do katuszy, jakie gotują mi wargi sromowe. Przygryzam wargę, krzywiąc się żałośnie. "Wszystko zniesiesz" — myślę w duchu. "Kruszynka jest najważniejsza, musisz ją znaleźć. To teraz priorytet."

Powoli wyplątuję się spod koca. Nie wiadomo skąd, pojawia się Gabriel ze szklanką zimnej wody. Wypijam płyn jednym, porządnym haustem. Oblizuję wargi, wzdychając cicho.

— Nie dogoniłeś go? — rzucam pytanie, choć odpowiedź wymalowana jest na twarzy mężczyzny. 

Przepełnia ją rozczarowanie. Sam zawiódł się na sobie. Potworne uczucie. Mnie także dopada. Postanawiam urzeczywistnić frustrację, przemieniając ją w gniew. 

— Zawlecz go do izby tortur - cedzę przez zaciśnięte zęby. 

Powolnym krokiem ruszam za Gabrielem. W progu zatrzymuję się i rozglądam po pokoju. Wystrój nie uległ jakiejkolwiek zmianie. Dostrzegam klatkę błaznów. Wspomnienia napływają żwawym potokiem... 

Jakaż byłam wtedy beznadziejna. Wykazałam się arogancją i pychą. A one doprowadziły mnie do straty kciuka. Już nigdy nie powtórzę tego błędu. 

Opieram się o stół, do którego mój akolita przykuł piegowatego bruneta. Więzień wciąż pojękuje. Mam nieodparte wrażenie, że nie dociera do niego, gdzie jest i z kim się znajduje.

Zacieram ręce. Siadam na wysokim stołku i chwytam nożyce krawieckie. Rozcinam nimi brudny sweter Samuela. 

— Obserwuj mnie uważnie — mówię, wciąż nie odrywając wzroku od ofiary. 

— A nie mógłbym...

— Nie —  wpadam Gabrielowi w słowo. — Naprawdę możesz torturować kogo tylko zapragniesz. Ale nie jego. On jest mój. 

Mężczyzna patrzy na mnie spode łba. Czuję to. 

— Pomożesz mi przy Edgarze. Obiecuję. 

I nie poświęcam podopiecznemu już ani chwili więcej. 

Uciskam skórę wokół rany wlotowej. Kula trafiła kilka centymetrów na północny wschód od pępka. Prawdopodobnie utkwiła w żołądku. Śmieję się gorzko.

— Niestety żaden ze mnie lekarz, najdroższy.

Małym skalpelem rozcinam jego klatkę piersiową. Malinowa linia wypełnia się błyszczącą posoką. Kilka samotnych kropli ścieka po wystającym żebrze. Zlizuje je z lubością.

— Podaj proszę kleszcze — szepczę w przestrzeń. 

Silne dłonie pojawiają się w zasięgu mego wzroku. Odbieram narzędzie i uśmiecham się z satysfakcją. Chwytam nim nadgarstek Pieguska. Powoli ściskam uchwyt. Brunet gwałtownie otwiera oczy. 

— Przestań... Błagam... — pomrukuje. 

Bezczelnie go ignoruję. Słyszę, jak wszystkie kości ustępują mocnym szczypczykom. Łódeczkowata, księżycowata, główkowata — miażdżę wszystkie po kolei. Mężczyzna klnie wniebogłosy. Tak samo rozprawiam się i z lewą ręką. Następnie poszerzam otwór  rozwieraczami. Moim oczom ukazują się, tętniące własnym rytmem, trzewia. Delikatnie gładzę je opuszkami palców. Uciekają przed dotykiem. Śliskie, wiecznie niedostępne. 

Lancetem nakłuwam jelito. Nie zajmuję się mieszaniną, która zeń wypływa. Dziurawię każdy organ. Jestem w innym świecie...

Słowa wypowiadane przez Gabriela nie dochodzą do mnie. Odbijają się od mentalnej zapory. Unoszę przybrudzone narzędzie. Wycieram je o policzki bruneta. Następnie zabieram się za serce. Przecinam każdą żyłę. Krew ścieka mi po palcach, bełkoczę pod nosem. Jednak po chwili mocowania, udaje mi się. Unoszę je na wysokość wzroku. Zaciskam mocno. Wypuszczam z dłoni, niepotrzebne już, ostrze. 

Kieruję się do wyjścia.

— Idziemy po moją córkę, Gabrielu — mówię poważnym tonem. — Mam dla niej prezent. Od tatusia.

Przezwyciężając swój ból, oddana matula podąża na pierwsze spotkanie ze swym maleństwem. A zakrwawione serce ojczulka poda Kruszynce na srebrnej tacy. 

Nareszcie jest! Wybaczcie, że tak długo musieliście czekać, ale październik zdecydowanie nie był moim miesiącem. Na szczęście, nadszedł listopad. Mokry, mroźny listopad. 
Serdeczne podziękowania składam Patrykowi, który w magiczny sposób mnie natchnął. Oby więcej takich rozmów!