10. Niespodziewanie

Olbrzymi okręt wypłynął na morze podekscytowania. Czarne żagle, w które nieprzerwanie od wielu lat dmuchał nieczuły wiatr, zwiastowały widmo nieszczęśliwych wypadków. A słońce na nieboskłonie mogło się jedynie przyglądać niefortunnym zbiegom okoliczności...
Wyciągam dłoń w stronę klamki, gdy rozlega się dość nietypowe pukanie. Pospieszne, choć nieponaglające. Delikatne. Otwieram drzwi wolną ręką. Moim oczom ukazuje się Eire. Obrzucam ją chłodnym spojrzeniem, mówiąc:
— Co ty tu robisz, Rytis? 
Blondynka niemal natychmiast przestępuje próg, krzywiąc się niesmacznie na widok serca, które wciąż trzymam w dłoni.
— To na moje powitanie? — pyta uszczypliwie. — Nie ważne — dodaje po chwili.
Drżą jej wątłe nogi, a na zaciśniętych pięściach doliczyć się mogę kilku wystających żył.
— Yao jest w złym stanie — wypala. — Jego serce nie wytrzyma zbyt długo. Chce cię widzieć, pomimo tego, że rzuciłaś wszystkie obowiązki w cholerę i pobiegłaś truchcikiem zemścić się na Edgarze.
Po moim ciele przechodzi dreszcz. Wzdłuż lini kręgosłupa pełznie strach. Głośno przełykam ślinę. 
— Idź do niego — odzywa się Gabriel, o którego obecności zdążyłam już zapomnieć.
Rytis prycha cicho w kierunku mojego wychowanka. Odkąd tylko syn Edgara pojawił się w siedzibie Stowarzyszenia, traktowała go, jak maleńkiego robaka. A wbicie w ziemię i zmieszanie z błotem mężczyzny postawiła sobie za punkt honoru.
— Masz rację, Godlevsky — mówi powoli, wsączając w każde słowo sporą dawkę ognistej nienawiści. — W nagrodę posprzątasz za Mariettę to małe bagienko, a ja zabieram ją do siedziby.
Kiwam głową.
— Tak. Yao jest teraz najważniejszy. Weź je — podaję Gabrielowi serce Samuela — i schowaj do lodówki. 
Nie patrzę brunetowi w oczy. Wiem, co w nich zobaczę. Nieopisany żal. Z pewnością spróbuje nim zaatakować. Widzę, że jestem dla niego najważniejsza. Niczym jednak nie przekona mnie, by i on stał się kimś istotnym. Gabriel to po prostu wyborowy pionek w mojej grze. Pionek, na którym mogę polegać, a jego lojalność nie zna granic.

Droga do kwatery Stowarzyszenia mija zadziwiająco szybko. Najbardziej przyczynia się do tego Eire, która za kierownicą jest istnym demonem prędkości. Nie zawraca sobie głowy czymś takim jak światła, przejścia dla pieszych czy ustąpienie pierwszeństwa. W ciągu kilkunastu minut docieramy na miejsce. Jak na skrzydłach pragnę pofrunąć do mego Mistrza, lecz blondynka nie pozwala mi na to. Najpierw zabiera mnie do swojej komnaty, zatrzaskując za nami drzwi. 
— O co chodzi? — pytam napastliwie. 
Mam wrażenie, że całe pokłady cierpliwości jakimi dysponowałam zostały wyczerpane. Niepokój o stan przywódcy bierze górę nad instynktem samozachowawczym.
— Przez tydzień twojej nieobecności wiele się zmieniło. Zhu jest teraz panem i władcą. Wszystkich traktuje, jak brud pod paznokciem. Sądzi, że gdy Yao odejdzie do krainy wiecznej szczęśliwości, on zostanie jego następcą.
Parskam śmiechem.
— Władza nie jest dziedziczna. Liczą się zasługi, umiejętności i zdolność podejmowania dobrych decyzji. 
Towarzyszka beznamiętnie wzrusza ramionami, chociaż pręży w gniewie wszystkie mięśnie twarzy.
— Wiem to ja i wiesz to ty. Znajdzie się także kilka innych osób o podobnym zdaniu. Jednak Zhu, pomimo całej swej arogancji, ma tu wielu przyjaciół, którym poluzuje smycz, gdy zasiądzie na ciepłym stołku. Jak myślisz, kogo poprą? Nas czy jego?
Przygryzam wargę, zastanawiając się nad zaistniałą sytuacją. Zhu zna wiele wpływowych osób. Oni z kolei mogą zaszkodzić tym, którzy nie zechcą się podporządkować. 
— Zaryzykujesz ze mną czy sama mam się ubabrać po łokcie? — pytam w końcu, rzucając złośliwy uśmieszek. 
Rytis szczerzy białe zęby w odpowiedzi.
— Też chcę skopać mu tyłek. Dlatego po ciebie pojechałam, choć Pan Zadarty Nosek zakazał cię o czymkolwiek informować.
Wzdycham cicho, wracając myślami do Mistrza.
— Naprawdę uważasz, że Yao już z tego nie wyjdzie?
— Nie ma takiej opcji. To dziwne, że jeszcze w ogóle żyje. Nie jeden przebiłby się ostrzem, byleby tylko zakończyć cierpienie. A nasz Krzewiciel wciąż tam leży, chociaż oddech ma cholernie nierówny.
— Ruszajmy więc do niego. 
Kieruję się w stronę wyjścia, lecz czuję dotyk na swym ramieniu. 
— Najpierw obmyj dłonie. Chyba nie chcesz go przerazić tą krwią? I włóż szatę. Nie wypada iść do umierającego w wytartych spodniach — komentuje wyniośle, wskazując sukmanę przewieszoną przez krzesło. 
Natychmiast myję ręce w misce z letnią wodą i wkładam to, co mi przygotowała. Razem udajemy się do Yao.
Staruszek leży w swym łożu na wznak. Powieki ma opuszczone. Klatka piersiowa mizernie faluje, a usta naznaczone są dziesiątkami pęknięć. 
Łzy napływają mi do oczu. 
— Mistrzu mój — szepczę, klekąjąc przy mężczyźnie. 
Chwytam jego pomarszczoną i bladą dłoń. Muskam ją wilgotnymi wargami.
— Córo — charczy po chwili. — Czekałem na ciebie.
— Nie zostawiaj Skocznej Sarny z tym wszystkim... — Błagam go żałośnie.
Tak bardzo pragnę, by nie odchodził. By nie opuszczał uczennicy, która ledwo co wyrosła z zabawkowych maczet.
— Tam czeka na mnie ukochana. A ty musisz tu zostać i zjednoczyć moich ludzi. Rządź nimi, dbaj o ich dobro. 
— Yao, nie...
— Skarbie, pozdrowię twoją matkę. Nie martw się... — Jego usta zamierają. Oczy wypełnia leniwa mgła, a po policzku spływa pojedyncza łza. 
— Tatku! — krzyczę w rozpaczy. 
Tak właśnie kończy się kolejny etap w moim życiu. Jedna osoba, którą kocham przychodzi na świat, lecz mi ją odbierają. Druga natomiast z niego odchodzi, zostawiając po sobie ogromną pustkę w moim kamiennym sercu.
— Marietto... — odzywa się Rytis, podchodząc bliżej. Otula mnie ramieniem. Unosi mą brodę do góry, zmuszając, bym na nią spojrzała.
— Damy sobie radę. 
Przywiera do mnie, całując delikatnie. Puszczam dłoń Mistrza, by ująć twarz blondynki. Pocałunkiem przekazuję jej całą frustrację, złość i żal. Namiętność wybucha w nas, a ciało Krzewiciela ostatecznie stygnie z żaru życia.
Ktoś jednak zechciał przerwać nam ten niespodziewany wybuch czułości. Ręcznie rzeźbione odrzwia nieprzyjemnie zgrzytają. Do środka wpada rozsierdzony Zhu, wybałuszając oczy na całujące się kobiety. My jednak nie przerywamy. Rytis popada w ekstazę, ja przeobrażam się w bezwzględną wilczycę. A pobudzona zwierzyna zawsze osłoni ciałem swego towarzysza. 
Nawet przed spadającym gruzem zszarzałego nieba.   

Miałam chwilę zwątpienia, przyznaję. Chciałam zawiesić bloga, jednak postanowiłam, że jeszcze pomyślę nad fabułą. W końcu wpadłam na natchnienie, które skryło się pod biurkiem. 
Mam nadzieję, że rozdział przypadł Wam do gustu. Czekam na celne uwagi, które nakierują mnie, gdy zbłądzę. 

Życzę wesołych i spokojnych świąt! 
Ściskam Was mocno.